Retrouvailles

…γράφει η Μαρία Θεοδωράκη

   Αυτή η νέα καλύτερή σου στιγμή. Αυτή που κλείνεις τα μάτια όταν είσαι πιο ψηλά από ποτέ. Ούτε στο εδώ, ούτε στο εκεί - στη μέση. Εκεί που δε σκέφτεσαι τίποτα. Πάλι όμως έχεις ένα άγχος. Το άγχος του τι να σκεφτείς. Αυτά τα ταξίδια είναι πολύ ζόρικα. Η διάρκεια τους πάντα προκαλεί τη μεγαλύτερη αναστάτωση της καρδιάς. Το μυαλό είναι συνεχώς κολλημένο στο προορισμό. Πως να ελέγξεις όμως όλα τα μέσα σου όταν αυτόν το προορισμό κάποτε τον άφησες με στόχο να μη σου λείψει ποτέ;

 Μεγάλη η ευθύνη του αποχαιρετισμού. Είναι μεγάλη η θλίψη για ό,τι χάνεις και άλλη τόση η χαρά από πάνω της για ό,τι πρόκειται να ζήσεις. Ακόμα μεγαλύτερη όμως είναι η ευθύνη της επιστροφής. Αυτός ο διάλογος με τον εαυτό σου να σου λέει ότι κάτι σου έλειψε και εσύ να μη το δέχεσαι. Ταυτόχρονα η καρδιά να μην αντέχει το άγγιγμα των ανθρώπων που της έλειψαν τόσο πολύ και να προσπαθεί να ελέγξει το παραπάτημα σε ένα έδαφος που αρχίζει να προδίδει. Τόση απογοήτευση σε μια χούφτα από χώμα. Από τη πρώτη κιόλας στιγμή. Κι όταν κοιτάς ψηλά μήπως και αρχίσεις να ελπίζεις, τυφλώνεσαι από τον ήλιο και συνειδητοποιείς ότι ακόμα και ο ουρανός δε θέλει να σε κρατήσει εδώ.  Άλλωστε ο ήλιος παντού ίδιος είναι. Ο ουρανός είναι αυτός που αλλάζει.

   Συνήθισες στο φως, γι'αυτό φοβάσαι το σκοτάδι. Η δύναμη της συνήθειας. Και έπειτα τις ξεχωρίζεις σε καλές και κακές. Μα ό,τι επαναλαμβάνεται κακό είναι. Συνήθισες να σου λείπει το σκοτάδι. Γι'αυτό όλο οι άλλοι ξέρουν. Εσύ ποτέ. Γι'αυτό για τους άλλους είναι εύκολο και για σένα όχι. Πάλι με μιας βάζουμε τη διαφορετικότητα πάνω από όλα. Βολεύτηκες στο ρόλο του γελοία δυνατού. Του έτοιμου να αντιμετωπίσει όλους του τους φόβους. Όσο εφιαλτικοί κι αν είναι. Ακούς ό,τι σε κουφαίνει, βλέπεις ό,τι σε τυφλώνει και αγαπάς ό,τι σε σκοτώνει. Τελικά η απόσταση είναι θάρρος ή δειλία;

   Κάθε χρόνο εύχομαι τα Χριστούγεννα να είναι διαφορετικά. Όχι από τα προηγούμενα αλλά από τις υπόλοιπες μίζερες μέρες του χρόνου. Να σκάμε από αγάπη και χαμόγελα. Ποτέ δε πιάνει. Κουράστηκα να παρακαλάω για τα πιο εύκολα και όμορφα πράγματα. Μάλλον οι ίδιοι έτσι το θέλουμε, να είμαστε κατσούφηδες και θλιμμένοι. Μόνο για μια στιγμή δοκιμάστε να χάσετε αυτούς που λατρεύετε και θα καταλάβετε το νόημα της γιορτής μόνο όταν τα μάτια σας ξανασυναντηθούν...