Φόλς αλάρμ - ξυπνητήρι

…γράφει η Έφη Παλιοτζήκα

Μερικές φορές ξυπνάω πριν το ξυπνητήρι. Άλλες φορές το 

ρίχνω στον καιρό, τη μια πολλή ζέστη, την άλλη πολύ κρύο. Άλλες φορές το ρίχνω στο άγχος, πρέπει να διαβάσω, να προλάβω, να μην αργήσω, πρέπει να ζήσω.

Κάποτε με δικαιολόγησα, πως έτσι ζω τη μέρα μου καλύτερα. Κι όταν με λίγο ύπνο τα μάτια μου πάλι από μόνα τους ανοίγουν, το ρίχνω το φταίξιμο στον καφέ, στο φαί ή στην αρρώστια. Ακόμα και όταν με ξυπνά ένας θόρυβος ξέρω πως δεν ήταν αίτιο αλλά αφορμή να αφήσω το κρεβάτι. Δεν βλέπω την ώρα να σε δω, έλεγα κάποτε. Τώρα δεν λέω τίποτα. Κοιτώ το ξυπνητήρι να απορεί που δεν το αφήνω να κάνει τη δουλειά του σωστά. Και όπως ξύπνησα ένα πρωί, κατάλαβα τι φοβάμαι κ ξυπνάω τόσο νωρίς. . Φοβάμαι μην χάσω λεπτό της φυλακής μου, γιατί στον ύπνο μου ξεχνάω μερικές φορές αυτά που έρχεται να μου θυμίσει το ξυπνητήρι. . Όχι, δεν θα του δώσω αυτή την ικανοποίηση. Ξυπνάω και το περιμένω να χτυπήσει για να του δείξω πως δεν φοβάμαι το χρόνο.. . Τους ανθρώπους φοβάμαι.