Ο δρόμος της εκδίκησης

…γράφει ο Βασίλης Θυμιανίδης

   ‘’Βρήκα την ευκαιρία. Κατάφερα λοιπόν να σε εκδικηθώ με τον πιο  ικανοποιητικό για εμένα τρόπο. Κατάφερα να διεκδικήσω μια θέση στα συναισθήματα σου, να τα περιγελάσω και στο τέλος να αναταποδώσω στα ίσα ό,τι εσύ πρώτα είχες ξεκινήσει. Έναν άδοξο πόλεμο.’’ 

    Μα σ’έναν πόλεμο ανέκαθεν ηττούνται και οι δύο πλευρές και κάθε σενάριο περί νίκης, δόξας και τιμής ξεθωριάζει μαζί με τα πτώματα και τους δύσμοιρους παθούντες να ατιμάζουν την ώρα και τη στιγμή ‘’εκείνη’’ της μαύρης κατάρας που περιέπεσε και κατέβαλε την οικογένεια τους.

    Κάπως έτσι νιώθεις και εσυ όταν παρασυρόμενος από τη δίψα σου για εκδίκηση οδηγείσαι σε πράξεις που εν τέλει σε αποξενώνουν ολοένα και περισσότερο από τον εαυτό σου. Τόσο οι συνεχείς υποχωρήσεις σε μια σχέση κάθε είδους όσο και η λαχτάρα για εκδίκηση συμβάλλουν στην επερχόμενη καταστροφή σου, μια καταστροφή πάνω απ΄όλα ατομική, ψυχική και ακαθόριστη. Πίστευες καημένε δικαιολογημένα άλλωστε ( λόγω τους αδύναμου χαρακτήρα σου) ότι με αυτό τον τρόπο θα κερδίσεις τη χαμένη σου αξιοπρέπεια, μια λέξη στην οποία δεν έχουμε αποδώσει τελικά το νόημα που της αρμόζει καθώς η αυτοεκτίμηση έχει δώσει τη θέση της σε μια εκθρονισμένη αυτοκυριαρχία. Παραχώρησες κάθε πνευματικό δικαίωμα του εαυτού σου και έγινες έρμαιο ανθρώπων και αποφάσεων. Φλερτάρεις μονάχα με την ιδέα της καχυποψίας, μια καχυποψία ανυπόστατη, θεατρική και κυρίως επιφανειακή με το πρόσχημα του αυτοσεβασμού. 

  Πόσο σέβεσαι και εκτιμάς τον εαυτό σου όταν αναγκάζεσαι να εναρμονίσεις τη στιγμή ‘’εκείνη’’(κάποια στιγμή) και να την αφομοιώσεις σε μια διαδικασία η οποία προσιδιάζει σε έναν ατέρμονο κύκλο με μικρές παρεμβολές εμφανώς αναγνωρίσιμες στο σημείο εκκίνησης από όπου περνάς κάθε επαναλαμβανόμενη φορά που κάνεις το γύρο του κύκλου ; Προσπαθείς απεγνωσμένα να θυμηθείς αυτή την ριμάδα την αρχή λες και θα σε λυπηθεί και θα σου διδάξει ξανά κάθε στοιχείο αυθορμητισμού. Πρόκειται για τον αυθορμητισμό  με τον οποίο ‘’τότε’’ είχες ξεκινήσει…Κάποτε…Και πίστευες ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, έπλαθες χρωματιστά όνειρα και κοιμόσουν ήρεμος, γαλήνιος.

    Τώρα όμως με την πρώτη αναμπουμπούλα ψάχνεις τρόπο να εκδικηθείς, τα όνειρα σου δίνουν τη θέση τους στη μοχθηρία του βλέματος σου και στην άκρατη επιθυμία σου να κάνεις κακό. Έγινες ο μισητός ήρωας που αν θυμάσαι παλιότερα απεχθανόσουν στις κινηματογραφικές αίθουσες.

  Τα χρωματιστά όνειρα έγινα πλέον απειλητικοί εφιάλτες…