 |
| ...γράφει η Μαρία Θεοδωράκη |
Καθημερινά μαζεύουμε στο μικρό μας κεφάλι ήχους, λέξεις, εικόνες, πρόσωπα και στιγμές. Κάποια από αυτά τα προσπερνάμε ενώ τα υπόλοιπα τα συγκεντρωνουμε σε αυτό το οργανικό κιβώτιο με τη μεγάλη επιγραφή " Σημαντικό". Τι πάει να πει όμως αυτή η λέξη. Γιατί έιναι τόσο πομπώδης και γιατί μονίμως τη κυνηγάμε;
Έχω καταντήσει γραφική πια. Επαναλαμβάνω στις αράδες μου ότι εμείς τα πλάσματα, γιατί δε μας λες πάντα ανθρώπους, από τη γέννηση μας πασχίζουμε να βάλουμε ετικέτες στα πάντα, να καθορίσουμε τη σημασία της κάθε λέξης και έτσι όταν αισθανόμαστε θλίψη να νομίζουμε ότι ειμαστε ένα βήμα πριν το θάνατο. Έτσι δώσαμε στη λύπη μια σημασία αρνητική και στη χαρά μια θετική. Δε θέλω να μπλεξουμε με σημασιολογίες, επιστήμες και τα τοιαύτα. Η ερώτηση ειναι η εξής, τα δάκρυα χαράς που τα κατατάσσουμε;
Θέλω πραγματικά να μιλήσω για τη σημασία των όλων. Δηλώνω φανατική σκαλίστρια των πάντων. Θέλω να ξέρω απο που βγήκε το όνομα σου, τι ζώδιο είσαι, τον ωροσκόπο σου, τις φωτογραφίες εξωφύλλου σου και τη χροιά της φωνής σου. Επιπλεόν, εξίσου φανατική αντιρατσίστρια δε με αφορούν στο βάθος όλα αυτά, απλά θέλω να τα ξέρω, θέλω να ξέρω τη σημασία σου. Εδώ είμαστε. Τι κάνεις σε αυτό τον κόσμο, σε τι ωφελείς και γιατί μιλάς;
Ακούμε, βλέπουμε και διαβάζουμε παντού το σλόγκαν η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, ειναι και κοινωνική και κρίση αξιών και νευρική θα έλεγα. Σέβομαι απόλυτα την άποψη αυτή αλλά με λυπεί το γεγονός ότι μας ταλαιπωρεί η πρώτη διότι μάθαμε να τη λέμε σημαντική. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι θέμα επιβίωσης αλλά εμένα στο σχολείο μου άρεσε πολύ όταν μου έλεγαν οτι ο άνθρωπος ειναι ον κοινωνικό. Ότι δε μπορεί να ζήσει χωρίς τις ανθρώπινες, κοινωνικές σχέσεις. Θα μου πεις εδώ ψηφίζουμε Χρυσή Αυγή, θα μας ειναι δύσκολο να αποδοκιμάσουμε τον Αριστοτέλη;
Ναι, θα το λέω μεχρι να βαρεθείτε να το διαβάζετε. Μπήκαμε στο δάσος της δυσκολίας και της δίνης και αντί να ταράξουμε τα πάντα αλλάζοντας μόνο μια σημασία σε κάτι, παλεύουμε να φάμε ο ένας τον άλλο για να επιβιώσουμε. Τι να την κάνω την επιβίωση αν η ζωή μου δεν εχει νόημα; Αν δεν κοιτάζω εικόνες που μου κόβουν την ανάσα; Αν δε γνωρίζω ανθρώπους που μου μπουρδουκλώνουν τη ζωή; Αν δεν ακούω μελωδίες που μου ξυπνάνε αναμνήσεις και με ταρακουνάνε;
Όλα έχουν σημασία σε αυτή τη ζωή, δεν υπάρχει κάτι που να μην είναι σημαντικό. Δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει τη δική του σημασία. Τα έχουμε κάνει όμως σαλάτα όλα στο μυαλό μας. Έχουμε μαζέψει τόσες αρνητικές πληροφορίες και δε μπορούμε να τις συμμαζέψουμε. Μιλάμε όλο το 24ωρο για τη χρυσή αυγή σε ένα λαό που δυσκολεύεται να καταλάβει ότι οι δολοφόνοι χαίρονται που έχουν γίνει χολιγουντιανοί σταρ. Ένας άνθρωπος ειναι νεκρός και εμείς κοιτάζουμε τη φωτογραφία του "κυρίου" Μιχαλολιάκου τη στιγμή που συλλαμβάνεται. Οι φλέβες έχουν βγει έξω και ο πρωταγωνιστής μοιάζει με θηρίο ανήμερο που παλεύει να λυθεί απο τα δεσμά του.
´Ολα λοιπόν στη ζωή, έχουν και τη σημασία που τους δίνουμε εμείς οι ίδιοι. Δε φταίνε μόνο οι πολιτικοί, τα μίντια, οι δολοφόνοι και οι κλέφτες όταν εμείς ψηφίσαμε, εμείς αγοράσαμε τηλεόραση, εμείς δολοφονήσαμε και ξεχάσαμε την ιστορία μας, εμείς πασχίσαμε να βρούμε δουλειά με καλά λεφτά κι ας είναι μαύρα. Μόνο η αγάπη μας έμεινε που και αυτή για τον αγαπημένο μου Cohen ειναι η αιτία για να θεωρηθεί κάποιος άσχημος...
Η εικόνα του κειμένου είναι από τα μάτια του δικού μας Γιώργου.
Έχει τη δική της ιστορία, τη δική της σημασία, ταυτόχρονα όμως άλλη για το καθένα. Μα ποιος στο καλό μπορεί να μη λατρεύει τη φύση;
Ο George Zondi είναι καλλιτέχνης, είναι επαγγελματίας, είναι συλλέκτης στιγμών.
Για περισσότερες πληροφορίες :
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου