Βρώμικος κόσμος

...γράφει η Μαρία Θεοδωράκη

Σπάνια στη ζωή μου έχω αναφέρει τούτη τη λέξη, χαίρομαι που δε μπήκα σε αυτή τη διαδικασία. Θυμάμαι πως στις σχολικές γιορτές τραγουδούσαμε γι'αυτή και όταν πέφταμε πάνω της κρατούσαμε την αναπνοή μας. Τότε όμως δε ξέραμε. Γιατί τώρα ξέρουμε; Πιο πολυ ξεχνάμε. Ξεχνάμε εκείνη την εποχή που ήμασταν παιδιά και δε μας ένοιαζε τίποτα παρά κάποιος να παίξει μαζί μας. Όχι αυτός, αλλά κάποιος. Κάποιος να μοιραστεί μαζί μας το χαρτί με τους στίχους από το τραγούδι της σχολικής γιορτής, κάποιος να συμπληρώσει το στίχο όταν εμείς θα τον ξεχάσουμε. « Δε θα περά δε θα περάσει ο φασισμός...»

Και τώρα πέρασαν αυτά τα χρόνια, πάλι δε ξέρουμε. Μιλάμε πολυ όμως γι'αυτη την άσχημη λέξη. Για πολλές άσχημες λέξεις, όπως ρατσισμός, ναζισμός, διαφορετικός, δολοφονία. Κουράστηκαν το μυαλό, τα αυτιά και τα μάτια μου. Κουράστηκα να περπατάω στο δρόμο και να αισθάνομαι οίκτο για ανθρώπους και καταστάσεις. Το χειρότερο είναι ότι κουράστηκα να εκπλήσσομαι από αδικαιολόγητες συμπεριφορές. Πως ειναι δυνατόν να ζούμε σε μια κοινωνία που σήμερα , το 2013, αποτελείται από νέους που βράζει το αίμα τους από το μίσος και την ηδονή για κάθε παραβατικότητα; Και η κατάντια δε σταματάει εκεί. Μεγαλώσαμε πιστεύοντας ότι οι γονείς μας ξέρουν τα πάντα, μπορούν να μας σώσουν από κάθε μας παρέκκλιση, τι γίνεται όμως όταν βλέπεις ακόμα και 40ρηδες να παίρνουν μέρος σε αυτή τη ζωολογική ντροπή; 

Είχα τη περιέργεια να ρωτήσω τι γνώμη έχουν οι ξένοι για αυτή τη κατάσταση. Κανένας οίκτος, καμία ντροπή. Θα εκπλαγείτε μόλις διαβάσετε ότι θεωρούν αυτό το βρώμικο κύμα ως μια απόλυτα φυσιολογική συμπεριφορά αγανακτισμένων ανθρώπων. Μιας ομάδας που εχει ανάγκη να ξεσπάσει κάπου. Με λίγα λόγια, μόνη λύση ειναι να θυσιαστούμε, να γίνουμε στάχτη, για να ξαναρχίσει ο ελληνικός κόσμος από την αρχή. Το θέμα είναι για ποιον και σε ποιον να θυσιαστούμε. Σε αυτούς που καθημερινά μας σέρνουν προκλητικά  προς τα πίσω ή σε αυτούς που προσποιούνται ότι προστατεύουν τη χώρα βγάζοντας τα απωθημένα τους σε αθώους ανθρώπους; 

Ας επικεντρωθούμε λίγο σε αυτό και ας μη βγάζουμε στη πορεία ολοένα και περισσότερες ειδήσεις. Εξώφυλλα, γνώμες, προτάσεις, νόμοι. Για πρώτη φορά ας προσπαθήσουμε να συγκεντρώσουμε όλες μας τις δυνάμεις σε ένα και μόνο γεγονός και ας παλέψουμε για αυτό. Ίσως αργήσουμε να δικαιωθούμε αλλα θα εχουμε κανει ένα σημαντικό βήμα. 

Συνηθίσαμε όμως, τώρα πια μάλλον ξέρουμε αλλά δε μας νοιάζει. Και δε θα μας νοιάζει μέχρι να συμβεί το κακό στους φίλους, τους συγγενείς, εμάς. Και όσο φοβόμαστε μήπως συμβεί αυτό το κακό, όλο και περισσότερο θα καλλιεργούμε εμείς οι ίδιοι το φασισμό στους τύπους με τα μαύρα. Γελάνε με την κατάντια μας να ξέρετε. Περιμένουν πότε θα παιχτεί στο σινεμά αυτή η ιστορία που γράφεται. Το σασπένς θα είναι ποιος θα γίνει ο πρωταγωνιστής που στο τέλος θα ζήσει. Εμείς οι αυτοί;