επιστροφή

Η επιστροφή

...γράφει η Μαρία Θεοδωράκη

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόσες μέρες, ώρες, στιγμές χρειάζονται για να αλλάξουν τα πάντα; Για να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα, για να γίνεις ξαφνικά ευτυχισμένος ή αντίθετα, δυστυχισμένος; Θα σου πω εγώ. Μια στιγμή, μέχρι κάτι να χαθεί. Όλοι και όλα φεύγουν. Τίποτα δεν μένει για πάντα. Ακόμα κι αν δεν φταις για αυτή την εξαφάνιση σίγουρα κάποια στιγμή θα χρεωθεί στο λογαριασμό σου. Πέρασε καιρός από τη τελευταία φορά που τα λέγαμε. Στο διάστημα αυτό, είδα ανθρώπους να φεύγουν, είδα εμένα να φεύγω, είδα ένα κομμάτι της Ελλάδας να φεύγει.

Και μετά ένα κενό και ένα «μαύρο» που δημιουργεί χιλιάδες διαφορετικές απορίες ανούσιες καθώς όλοι ξέρουμε την απάντηση. Περιμένεις εκεί μήπως και γυρίσει πίσω η εικόνα ή έστω μήπως αλλάξει το χρώμα, είναι τόσο άσχημο αυτό το μαύρο. Ξαφνικά κάτι μέσα σου ξυπνάει και αναζητάς την επιστροφή. Αυτό είναι το πρόβλημα σου, πάντα να αναζητάς αυτό το γυρισμό του ίδιου, που πολλές φορές δεν σε γέμιζε αλλά είχες συνηθίσει να ζεις μαζί του. Πόσο σίγουρος είσαι ότι μόλις επιστρέψει όλα θα είναι ίδια; Πίστεψε με, πάντα και οι δύο θα θυμάστε ότι κάποτε έφυγε γιατί κάτι δεν πήγαινε καλά. 

Βέβαια όλο ξεχνάς, και εσύ και η χώρα σου. Είχε δίκιο σε αυτό ο κυριολεκτικά αθάνατος Μητσοτάκης, ξεχνάμε πολύ εύκολα. Πολλοί ξεχνούν από συμφέρον και άλλοι από θλίψη, ό, τι όμως ξεχνάς, σε ξεχνάει. Το θέμα είναι όταν αποφασίσεις να θυμηθείς να παλέψεις να ξεπεράσεις τους φόβους και τους πόνους σου και να παλέψεις για κάτι διαφορετικό. Όχι για το ίδιο. Και δεν εννοώ να αλλάξεις κυριολεκτικά τη ζωή σου αλλά να προσπαθήσεις να συμπληρώνεις κάθε άδειο κενό και να διορθώνεις κάθε λάθος στοιχείο. Χωρίς να ζητάς τη γνώμη του «από πάνω» και του «από κάτω». Ψάξε βρες ανθρώπους με τα ίδια πάθη, τις ίδιες σκέψεις και κοίτα να τους χαρίσεις ό, τι όνειρο έχεις κάνει ή θα ήθελες να κάνεις και αυτή τη φορά μη ντραπείς να ζητήσεις αντάλλαγμα. Το ιδανικό θα ήταν να μοιραστούν μαζί σου κάθε τι που εσύ δεν ξέρεις και θα ήθελες τόσο πολύ να γνωρίσεις. Μπορεί αυτό που αναμένεις να μη γυρίσει ποτέ, τουλάχιστον όμως θα το περιμένεις με ανθρώπους που θα σε κάνουν να ονειρεύεσαι για οτιδήποτε θα ήθελες να πετύχεις. 

Γνωρίζω πόσο λυπηρό ήταν το κλείσιμο της ΕΡΤ, πόσο θλιβερός μάλλον ήταν ο τρόπος που έκλεισε. Πόσο αρρωστημένο είναι να βάζεις ανθρώπους στο ίδιο σακί και να τους πετάς στο δρόμο χωρίς να είσαι ικανός να ξεχωρίσεις ποιοι από αυτούς δεν αξίζουν αυτή την αντιμετώπιση. Γνωρίζω πως είναι να χάνεις ανθρώπους που εκτιμάς, να σου πετάνε το όνειρο στα σκουπίδια και να μην είναι ικανοί να σου εξηγήσουν το λόγο που έφυγαν. Και στις δύο περιπτώσεις χάνεις κάτι και το θες πίσω. Εσύ που είσαι μέσα σε όλο αυτό; Είσαι αυτός που περιμένει. Αυτός που επιμένει στην επιστροφή. Φοβάσαι μη μείνεις μόνος; «Είναι βαριά η μοναξιά και η ιστορία τρέχει» λέει το τραγούδι της επιστροφής. Γιατί να μην επιμείνουμε στην αλλαγή και όχι σε αυτό το γυρισμό; Την δική μας αλλαγή όμως, όχι αυτή που θα μας επιβάλλουν. Άλλωστε έχουμε δημοκρατία για να ακούσουμε τη γνώμη τους; 

...η Μαρία Θεοδωράκη είναι φοιτήτρια 

Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ 

στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης