31.3.13

Σφραγισμένα χείλη

…γράφει η Μαρία Θεοδωράκη


Μη σκας, θα έρθει η μέρα που θα καταφέρεις να τους διώξεις από τη ζωή σου. Όλους αυτούς που σε ταλαιπωρούν χωρίς να θέλουν κάτι ουσιαστικό από σένα. Αυτό είναι το πιο εύκολο. Άλλωστε όλα στο μυαλό είναι. Ή μήπως αυτό είναι το πιο επίπονο στοιχείο; Αυτό που πέρα από τα πρόσωπα, μαζεύεις στο μυαλό σου σκέψεις και λέξεις που δεν βγάζεις ποτέ από μέσα σου γιατί νομίζεις ότι είσαι ένας δειλός και κομπλεξικός άνθρωπος. Είναι αυτό που ξεχνάς τις όψεις και σου μένουν όλα τα συναισθήματα, με τα άσχημα να κυριαρχούν και να σε κρατάνε πίσω ή να σου επιτρέπουν να προχωρήσεις αλλά με κουσούρια και κολλήματα.
Θα έρθει όμως και μια μέρα που θα νιώσεις ότι πας να σκάσεις από όσα κρατάς μέσα σου και θα αποφασίσεις να τα πετάξεις όλα προς τα έξω. Όμως η άλλη πλευρά δε θα  θέλει να ακούσει. Αυτό είναι το μεγαλύτερο σου πρόβλημα. Πιστεύεις ότι όλοι έχουν τις ίδιες σκέψεις με σένα ή ότι κάποιοι  δίνουν δεκάρα για το τι σκέφτεσαι. Δεν είναι όμως πάντα  έτσι. Οι λέξεις σου, τα συναισθήματά σου, ο ίδιος σου ο εαυτός χτυπάνε σε ένα τοίχο αδιαφορίας, σε μια νοσηρή πραγματικότητα που επιβεβαιώνει τους χειρότερους σου φόβους. Κι εσύ χτυπάς το κεφάλι σου στο τοίχο που άνοιξες το στόμα σου και αποφασίζεις ότι το «λάθος» αυτό δε θα το ξανακάνεις.
Κι έτσι λέξεις και εικόνες κείτονται μέσα σου για χρόνια. Κάθε τι που δεν μπορείς να ξεχάσεις, που δεν μπορείς να εκφράσεις. Και κάθε φορά που είσαι έτοιμος να μιλήσεις για τα πάντα, μια φωνή μέσα σου σε εμποδίζει και σε κάνει να νιώθεις τύψεις για ό, τι αισθάνεσαι και δεν έχεις το θάρρος να το διαγράψεις. Στο τέλος, καταντάς ένα πλάσμα με σαπισμένες λέξεις που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεστομίσει και δεν είναι ικανό να προσθέσει νέα δεδομένα σε αυτές. Δεν υπάρχει ούτε ανανέωση ούτε αλλαγή σελίδας. Όλο τα ίδια και τα ίδια. Και κάπου εκεί είναι που οι σχέσεις διαλύονται.
Τι μπορεί να σε κάνει να δειλιάζεις μπροστά σε κάτι τόσο οικείο; Μήπως φταίει το κόμπλεξ που σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι πολύ λίγος; Η εμμονή σου, που πλέον έχει γίνει ένα με σένα και δεν σε αφήνει να απελευθερωθείς; Ή μήπως είσαι ανίκανος να έχεις κάτι ολοκληρωμένο και νιώθεις όμορφα με το λίγο της κάθε φοράς; Ξέρεις ότι σε ταλαιπωρούν όλες αυτές οι σκέψεις αλλά ώρες ώρες είναι το μοναδικό πράγμα που μένει και δε θες να χάσεις και αυτό. Ίσως δίνεις μεγάλη σημασία σε ανούσια πράγματα. Ίσως ελπίζεις σε κάτι που η ελπίδα του πέθανε έστω και τελευταία. Ίσως όλοι περιμένουν πρώτα τις δικιές σου σκέψεις. Ίσως στο τέλος θα μείνει μονάχα το ρίσκο που ποτέ δε πήρες.
«Ίσως πρέπει να το πεις, ίσως να μη πρέπει πια…»


Δεν υπάρχουν σχόλια: