Η αθώωση της (άκρας)Δεξιάς

…γράφει ο Πάνος Παναγιώτου

Η αθώωση της (άκρας)Δεξιάς

"Στατιστικά ο μύθος είναι στα Δεξιά. Εδώ είναι ουσιώδης, καλοθρεμμένος, γυαλιστερός, διάχυτος, φλύαρος, εφευρίσκεται ασταμάτητα"(Barthes). Η ελληνική κοινωνία το αποδεικνύει περίτρανα... ο μύθος βρίσκει ζωή στη Δεξιά, εκεί αναπνέει και ζει . Αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχει στα Αριστερά, απλά ένας λόγος επαναστατικός, όπως αυτός της αυθεντικής Αριστεράς, ένας λόγος που εκφράζεται απο καταπιεσμένους, ένας λόγος που είναι και στην αρχή του και στο τέλος του πολιτικός είναι ένας λόγος που αποκλείει τον μύθο. Αντίθετα ο λόγος της Δεξιάς είναι ο ίδιος ο μύθος. Ένας λόγος υποκριτικός που με ιδιαίτερη τέχνη συντηρεί και διαιωνίζει ένα σωρό αντιλήψεις που λειτουργούν υπέρ του. (εισαγωγικά για τον μύθο εδώ: ο μύθος σήμερα)

Ανέκαθεν υπήρχε μια προσπάθεια να δικαιολογήσουμε τη Δεξιά, να ξεχάσουμε τα στραβά της ή σκοπίμως να παραποιήσουμε τα πεπραγμένα της ώστε να της δημιουργήσουμε ένα άλλο πρόσωπο. Αυτή η προσπάθεια ξεκινά, με ιδιαίτερη μαεστρία νομίζω, απο τα σχολεία. Τα βιβλία που διδάσκονται στο δημοτικό-γυμνάσιο-λύκειο και που ορισμένα απο αυτά συμπεριλαμβάνονται στην ύλη για να περάσεις στο πανεπιστήμιο διαστρεβλώνουν την αλήθεια. Μια διαστρέβλωση που όλως τυχαίως συμφέρει τη Δεξιά. Ειδικότερα, δεν μαθαίνουμε τίποτα στο σχολείο για τον "ατυχή"  πόλεμο του 1897, όταν η Εθνική Εταιρεία, μια ακροδεξιά οργάνωση που ήλεγχε όλο το κράτος και προερχόταν απευθείας απο την Αυλή του διαδόχου τότε Κωνσταντίνου, υποκατέστησε την επίσημη κυβέρνηση του Δεληγιάννη και εν συνεχεία κήρυξε τον πόλεμο στην Τουρκία. Οι ίδιοι άνθρωποι που ήταν τρομερά παλικάρια στα καφενεία της πλατείας Συντάγματος, μόλις στάθηκαν απέναντι στον τουρκικό στρατό το έβαλαν στα πόδια και στη συνέχεια ντρέπονταν να ομολογήσουν οτι ανήκαν στην Εθνική Εταιρεία και να παραδεχτούν οτι έκαναν λάθος. Η τραγική κατάληξη αυτού του πολέμου, τον οποίο ξεκίνησε αυτή η ακροδεξιά οργάνωση, είχε ως συνέπεια, μεταξύ άλλων και τον διεθνή οικονομικό έλεγχο που της επιβλήθηκε, το μνημόνιο της εποχής. Έπειτα έχουμε την καταστροφή του 1922, την απώλεια της Μικράς Ασίας, την καταστροφή του ελληνισμού σε μέρη όπου υπήρχε επι 2.500 χρόνια. Και εδώ είχαμε ως υπαίτια μια ακροδεξιά κυβέρνηση, αυτή του Γούναρη. Μια κυβέρνηση που παρά τις συμβουλές μεταξύ άλλων και του Μεταξά, διεξήγαγε τον πόλεμο στη Μικρά Ασία, έναν πόλεμο που ήταν ολοφάνερο πως θα χανόταν. Φάνηκε πως η κυβέρνηση τότε δεν είχε το θάρρος να πει την αλήθεια στον ελληνικό λαό, καθώς προεκλογικά υποστήριζε οτι θα σταματούσε τον πόλεμο παρόλα αυτά μόλις πήραν την εξουσία αντί να σταματήσουν τον πόλεμο, τον οδήγησαν στα άκρα. Αποτέλεσμα; ενάμιση εκατομμύρια πρόσφυγες και άγνωστος αριθμός νεκρών. Ερχόμαστε στη δεκαετία του 1940, όταν η άκρα Δεξιά της Ελλάδας, η οποία είχε αναπτυχθεί κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου,τα βρήκε με τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Έγιναν γερμανοτσολιάδες. Γερμανοτσολιάδες γιατί ήταν στρατιωτικά τμήματα,τα οποία συντηρούσαν,οργάνωναν και πλήρωναν οι Γερμανοί, μέσω της κατοχικής κυβέρνησης Ράλλη και τα οποία έκαναν απίστευτες θηριωδίες σε βάρος των Ελλήνων,πράγματα τα οποία οι ίδιοι οι Γερμανοί ναζί δεν τα έκαναν.

Εκεί που θα επικεντρώσω κυρίως τον ισχυρισμό μου για αυτήν την ενορχηστρωμένη προσπάθεια  της ελληνικής κοινωνίας να δικαιολογεί ή και να αθωώνει την Δεξιά και την άκρα Δεξιά, που χωρίς αμφιβολία είναι υπαίτιες για πολλές εθνικές καταστροφές, είναι δύο πολύ διαδεδομένες ιδέες σήμερα. Η πρώτη σχετίζεται με τον Ι.Μεταξά και την αναλήθεια οτι αυτός δημιούργησε το ΙΚΑ και η δεύτερη με τον "εθνάρχη" Κωνσταντίνο Καραμανλή και με το γεγονός οτι αυτός επανέφερε τη δημοκρατία στη χώρα μας και νομιμοποίησε το Κομουνιστικό Κόμμα.

Είναι φανερό πως υπάρχει μια διάθεση απόκρυψης της αλήθειας σχετικά με την ιστορία της ίδρυσης του ΙΚΑ. Στα σχολικά βιβλία,αν και όχι μόνο, μαθαίνουμε λίγα πράγματα σχετικά με τον υποτιθέμενο ιδρυτή του, τον δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά  και σίγουρα αυτό που θέλουν να μας μείνει είναι οτι αυτός ο δικτάτορας που είχε ως πρότυπο τον Μουσολίνι  ήταν εκείνος ο γενναίος άνδρας που είπε "ΟΧΙ", οτι ωφέλησε  το έθνος και οτι ήταν κοντά στην εργατική τάξη, οτι ίδρυσε το ΙΚΑ. Καμία κουβέντα για τη κατάλυση της δημοκρατίας, τα ξερονήσια ή τα βασανιστήρια. Όλη αυτή η προσπάθεια εντοπίζεται στα βιβλία ιστορίας απο το δημοτικό μέχρι το λύκειο (γραμμένα απο προβεβλημένους ιστορικούς πολλοί εκ των οποίων είναι γραμμένοι στο ίδρυμα Καραμανλή...) και έχει σαφή πολιτική στόχευση. Επιπλέον, όλο αυτό προωθείται απο τα αθώα ΜΜΕ και γενικότερα απο αυτούς που καλώς ή κακώς διαμορφώνουν την κοινή γνώμη στη χώρα μας... Αυτή η αντίληψη σχετικά με τον "ιδρυτή" του ΙΚΑ είναι σε ένα πρώτο επίπεδο κάτι που χωρίς δεύτερη σκέψη γίνεται αποδεκτό και εκλαμβάνεται ως φυσικό και δεδομένο απο την πλειονότητα, ανεξαρτήτως πολιτικής θέσης και ιδεολογίας. Αυτό το ψέμα διδάσκεται στα παιδιά και σε συνδυασμό με άλλα καλλιεργεί μια γενικότερη αλλοίωση των πραγμάτων. 

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, ωστόσο, πρέπει να εξετάσουμε αν είναι έτσι τα πράγματα ή αν όντως ισχύουν όσα υποστηρίζω περί αυτής της οργανωμένης αναστροφής της πραγματικότητας. Το ΙΚΑ, λοιπόν, ιδρύθηκε το 1934 απο τον Βενιζέλο και η μάχη για την ίδρυση του είχε δοθεί αρκετά νωρίτερα κυρίως απο τον Παπαναστασίου το 1932, όταν προσπάθησε να το ιδρύσει αλλά ανατράπηκε απο τη φιλελεύθερη κυβέρνηση ακριβώς για να μην είναι αυτός που θα ιδρύσει το ΙΚΑ και να καρπωθούν οι ίδιοι το πολιτικό όφελος. Απο τότε φτιάχτηκε το Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων  και άρχισε να συλλέγει εισφορές. Τις παροχές ωστόσο άρχισε να τις δίνει το 1936. Κι αυτό είναι φυσικό, αφού όταν δημιουργείς ένα ίδρυμα κοινωνικών ασφαλίσεων δεν μπορείς αμέσως να μοιράσεις παροχές, πρέπει πρώτα να δημιουργηθεί ο κεντρικός γραφειοκρατικός μηχανισμός, να συγκεντρωθούν οι εισφορές  και γενικότερα απαιτείται χρόνος μέχρι να ξεκινήσει να λειτουργεί ουσιαστικά. Αυτό που ισχύει πραγματικά είναι οτι ο Μεταξάς δεν σταμάτησε τη λειτουργία του, δεν το κατήργησε και πράγματι οι παροχές συνέπεσαν με τη δικτατορία του, ενώ ο ίδιος δεν είχε συνεισφέρει το παραμικρό στην ίδρυση του κρατικού αυτού φορέα. Η προπαγάνδα του Μεταξά χρησιμοποίησε αυτό το τυχαίο, ίσως και όχι, γεγονός για να υποστηρίξει οτι χάρη σε αυτόν υπάρχει η ασφάλιση και η σύνταξη. Παρατηρούμε πως αυτή η προσπάθεια αδειάσματος της ιστορίας λειτουργεί εδώ πάρα πολύ καλά. O μύθος όπως μαθαίνουμε απο τον  Barthes αδειάζει το πραγματικό απο ιστορία και το γεμίζει με φύση και απο τη στιγμή που παρουσιάζει κάτι ως δεδομένο,αυτό το κάτι μπορεί να προσαρμόζεται στην εκάστοτε συγκυρία και να δίνει στα ιστορικά γεγονότα μια φυσικοποιημένη ερμηνεία, που εκλαμβάνεται ως αυτονόητη απο τον κοινό νου. Ο μύθος χρησιμοποιεί το τέχνασμα της σαφήνειας, της σαφήνειας της διαπίστωσης και όταν διαπιστώνω χωρίς να εξηγώ, τότε όλα φαίνονται φυσικά.

Η δεύτερη μου υπόθεση έχει να κάνει με τη σύνδεση του μεγάλου εθνάρχη Κ.Καραμανλή με τις αξίες και τις αρετές της δημοκρατίας, ο ισχυρισμός οτι είναι ο πατέρας της δημοκρατίας - αυτός που επανέφερε τη δημοκρατία αμέσως μετά τη Χούντα και νομιμοποίησε το ΚΚΕ. Πάλι υπάρχει αυτή η διάθεση να αθωωθεί ο Κ.Καραμανλής, να παρουσιαστεί το καλό του πρόσωπο και να ξεχαστούν όλες εκείνες οι όχι και τόσο δημοκρατικές του πράξεις. Είναι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εκείνος που επανέφερε τη δημοκρατία στη χώρα μας; Φαινομενικά είναι. Στη πραγματικότητα ωστόσο εκτελούσε απλά εντολές. Τον κάλεσαν να επιστρέψει απο το Παρίσι, όπου είχε καταφύγει μετά την ήττα του στις εκλογές του '63 και ενώ μια σειρά σκανδάλων, που τον αφορούσαν, απασχολούσαν την ελληνική πολιτική σκηνή. Προφανώς ήθελαν ένα πρόσωπο που να έχει τη ικανότητα και τη νομιμοποίηση στα μάτια του απλού πολίτη να βάλει αλυσίδες στη δημοκρατία - είχε ξεκινήσει τότε τότε μια συζήτηση   σχετικά με τη δημοκρατία που θα ακολουθούσε και μπορεί βάσιμα να υποστηρίξει κανείς οτι υπήρχαν οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία μιας ευρύτερης δημοκρατίας. Ο Καραμανλής ήταν ο ιδανικός άνθρωπος εκείνη τη στιγμή για να μπορέσει να δέσει, κατά κάποιον τρόπο, τη δημοκρατία. Τότε αποθεώθηκε και ο Τύπος φάνηκε πρόθυμος να του συγχωρέσει τα πάντα, το ίδιο και ο ελληνικός λαός. Ο Καραμανλής έγινε ο πατέρας της δημοκρατίας. Ξεχάστηκαν οι εκλογές βίας και νοθείας του '61, όταν η κυβέρνηση Καραμανλή, τα σώματα ασφάλειας και ο στρατός προέβησαν προεκλογικά σε εκτεταμένη τρομοκρατία εναντίον των κομμάτων του Κέντρου και της Αριστεράς, αλλά και σε νοθεία του εκλογικού αποτελέσματος.Ήταν το λεγόμενο Σχέδιο Περικλής. Ξεχάστηκε η γενικότερη δράση του ενάντια στους αριστερούς και τους κομμουνιστές και η καλλιέργεια εκ μέρους του κλίματος εμφυλίου πολέμου. Ξεχάστηκε ολόκληρος ο ιδεολογικός του κόσμος. Αυτό το πιο σκοτεινό πρόσωπο του Κ.Καραμανλή νομίζω πως δεν μοιάζει να είναι τόσο δημοκρατικό. Χαρακτηριστική είναι η φράση του Γεωργίου Παπανδρέου απευθυνόμενος στην ΕΡΕ και τον Καραμανλή: "Εγίνατε εσωτερική κατοχή, ήμεθα εθνική αντίσταση", όταν κήρυξε τον πρώτο του "Ανένδοτο Αγώνα" το 1961 για τη διασφάλιση της Δημοκρατίας στη χώρα. Υπάρχουν ακόμα πολλά που μπορούν να ειπωθούν σχετικά με το άλλο πρόσωπο του Καραμανλή, μυστικές επαφές, σχέσεις με τη CIA κ.α. στα οποία δεν θα επεκταθώ καθώς θα μπούμε στα μονοπάτια αυτής της έντονης συνωμοσιολογίας που είναι της μόδας τελευταία και δεν είναι αυτή η πρόθεση μου. Σχετικά με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ που αποδίδεται και αυτή στον "δημοκράτη" Καραμανλή, ήταν μια απαίτηση των εξελίξεων, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά γενικότερα στην Ευρώπη. Σε μία περίοδο όπου η (άκρα)Αριστερά είχε ανακτήσει της δυνάμεις της και είχε αρχίσει να "μαζικοποιείται", σε μια τέτοια εποχή θα ήταν τραγικό λάθος να εξακολουθεί το σύστημα να κρατά το ΚΚΕ στην παρανομία. Άλλωστε είναι γνωστές, λίγο-πολύ, οι απόψεις του μεγάλου εθνάρχη για τους κομμουνιστές και γενικά την Αριστερά. 

Φαίνεται, επομένως, πως ο ρόλος του Καραμανλή το 1974 ήταν απλά ανασταλτικός. Με όλα αυτά δεν θέλω να αποκρύψω ή να επισκιάσω το  έργο του Καραμανλή,"την ανάπτυξη που έφερε στη χώρα" και όλα τα "καλά". Ο ισχυρισμός μου περιορίζεται μόνο στο γεγονός οτι τελικά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν ήταν και τόσο δημοκρατικός, όσο θέλουν να πιστεύουμε. Ο Καραμανλής σήμερα, με τη δύναμη της σαφήνειας της διαπίστωσης, είναι ο μεγάλος ηγέτης, πιο δημοκρατικός και πιο ικανός απο τον καθένα και αυτήν την αντίληψη την δέχονται όλοι, Αριστεροί και Δεξιοί. Θεωρείται πια δεδομένο οτι ο Καραμανλής είναι ο μεγάλος Εθνάρχης του τόπου μας. Προσωπικά θέλω να κρατώ τις επιφυλάξεις μου...                     

Η προσπάθεια αθώωσης της Δεξιάς δε σταματά στα παραπάνω. Απλώνεται παντού.  Μια Δεξιά που όπως ειπώθηκε  είναι υπεύθυνη για αρκετές εθνικές καταστροφές, ιδίως η άκρα Δεξιά. Οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν είναι πολλοί και σήμερα πιο επίκαιροι απο ποτέ. Ας πούμε "όχι" σε αυτήν την καλοστημένη προπαγάνδα, σε όλες τις αναλήθειες που είναι γραμμένες στα βιβλία και που αναπαράγονται ασταμάτητα απο την κοινωνία. "Όχι" σε όλα αυτά τα ψέματα που οδηγούν στο ξάσπρισμα της (άκρας) Δεξιάς. "Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά",στη πραγματικότητα όμως δεν γνωρίζει τι σημαίνει Δεξιά. Η νεότερη  ιστορία της χώρας μας και η πολιτική σκηνή κρέμονται από αυτήν τη Δεξιά εξουσία. Μία εξουσία που χρησιμοποιεί περίτεχνα ένα σωρό απο μύθους-χρησιμοποιεί τη γλώσσα,τον λόγο και οτι έχει στη διάθεση της- για να παρουσιάσει ένα άλλο, πιο "παραγωγικό" πρόσωπο.