Αντί-καταπληκτικά ...

…γράφει η Μαρία Θεοδωράκη

Ο τίτλος, εμπνευσμένος από κομμάτι του αγαπημένου του καλλιτέχνη, τον κάνει να έχει τόσες τύψεις που δεν μπορεί να τον ακούσει αυτές τις δύσκολες στιγμές. «Δεν θέλω να στεναχωριέμαι με αυτόν, μόνο να ταξιδεύω» λέει. Μόνος, σε μια ξένη πόλη, με ξένους ανθρώπους, προσπαθεί να καταλάβει αν φταίει αυτός που όλα του πάνε στραβά ή κάποια ατυχία. Σίγουρα δεν είναι μάτι πάντως, και αυτό γιατί κανείς δεν τον κοίταξε όπως θα έπρεπε. Όλα επιφανειακά, όλα ανιαρά.

Μια ζωή παλεύοντας να προλάβει τα πάντα, να μην στεναχωρήσει κανένα και να κρατάει μέσα του οτιδήποτε θα ήθελε να πετάξει στο κεφάλι κάποιου. Στιγμές που όλα αυτά τα πετάει στο δικό του και λίγο αργότερα καταφέρνει να σηκωθεί, να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να παρατηρεί για ώρες τι ακριβώς δεν πάει καλά  με τον εαυτό του. Και πριν βγει στο πραγματικό κόσμο είναι έτοιμος να φορέσει το ψεύτικο χαμόγελο του. Δεν θα το κάνει όμως. Δεν έμαθε να προσποιείται για κανένα και δεν τον νοιάζει αν θα τον λυπούνται, άλλωστε θα φύγουν και αυτοί όπως έφυγαν και οι άλλοι, εκτός αν φύγει αυτός πρώτος.

Είναι μοναχικός τύπος αλλά δεν αντέχει τη μοναξιά. Σιχαίνεται τους δήθεν ανθρώπους και ξέρει να τους ξεχωρίζει από μακριά αλλά του αρέσει να τους παρατηρεί. Φοβάται τις καταχρήσεις. Βλέπει, ακούει, διαβάζει πάντα προσεκτικά. Δεν γνωρίζει πολλά αλλά είναι σίγουρος ότι του αρκούν για να μπορεί να σκέφτεται. Τον ενδιαφέρει πολύ να μην απογοητεύει τον εαυτό του γι’ αυτό και τον γεμίζει συνέχεια με εικόνες, ήχους, πληροφορίες. Προτιμά τα ψέματα από κάθε τι τον πληγώνει αλλά βαθιά μέσα του ξέρει την αλήθεια.

Είναι φορές που νιώθει ότι έχει χάσει την λάμψη του και άλλες που νιώθει περήφανος που δεν έχει γίνει σαν όλους τους άλλους. Θυμώνει που δεν γράφω για το σκάνδαλο του Παπαγεωργόπουλου, το θάνατο των Λαρισαίων συνομηλίκων μας και για τις θανατηφόρες πλημμύρες, ακόμα και για τα Όσκαρ, αλλά δεν νιώθει και άσχημα. Ίσως αυτό τον κρατάει πίσω, το ότι δεν ξέρει τι είναι σωστό και λάθος, τι πρέπει και τι θέλει. Δεν έχει φύλο και του αρέσει οτιδήποτε είναι όμορφο.

Ξέρω, χαράμισα τόσες λέξεις περιγράφοντας κάποιον άγνωστο για εσάς. Κι όμως είμαι τόσο σίγουρη ότι αυτός βρίσκεται σε κάποιους μέσα τους, σε άλλους δίπλα τους. Είναι ο άλλος εαυτός. Το καταφύγιο που όλοι ψάχνουμε στη δύσκολη στιγμή. Τη στιγμή της απόγνωσης. Μην ξεχάσετε να του εξηγήσετε το ΓΙΑΤΙ. Είναι το μόνο που έχει ανάγκη για να βρει κάποιο άλλο νόημα στη ζωή του αφού έχασε το προηγούμενο.