Σφραγισμένα χείλη

…γράφει η Μαρία Θεοδωράκη

Μη σκας, θα έρθει η μέρα που θα καταφέρεις να τους διώξεις από τη ζωή σου. Όλους αυτούς που σε ταλαιπωρούν χωρίς να θέλουν κάτι ουσιαστικό από σένα. Αυτό είναι το πιο εύκολο. Άλλωστε όλα στο μυαλό είναι. Ή μήπως αυτό είναι το πιο επίπονο στοιχείο; Αυτό που πέρα από τα πρόσωπα, μαζεύεις στο μυαλό σου σκέψεις και λέξεις που δεν βγάζεις ποτέ από μέσα σου γιατί νομίζεις ότι είσαι ένας δειλός και κομπλεξικός άνθρωπος. Είναι αυτό που ξεχνάς τις όψεις και σου μένουν όλα τα συναισθήματα, με τα άσχημα να κυριαρχούν και να σε κρατάνε πίσω ή να σου επιτρέπουν να προχωρήσεις αλλά με κουσούρια και κολλήματα.

Θα έρθει όμως και μια μέρα που θα νιώσεις ότι πας να σκάσεις από όσα κρατάς μέσα σου και θα αποφασίσεις να τα πετάξεις όλα προς τα έξω. Όμως η άλλη πλευρά δε θα  θέλει να ακούσει. Αυτό είναι το μεγαλύτερο σου πρόβλημα. Πιστεύεις ότι όλοι έχουν τις ίδιες σκέψεις με σένα ή ότι κάποιοι  δίνουν δεκάρα για το τι σκέφτεσαι. Δεν είναι όμως πάντα  έτσι. Οι λέξεις σου, τα συναισθήματά σου, ο ίδιος σου ο εαυτός χτυπάνε σε ένα τοίχο αδιαφορίας, σε μια νοσηρή πραγματικότητα που επιβεβαιώνει τους χειρότερους σου φόβους. Κι εσύ χτυπάς το κεφάλι σου στο τοίχο που άνοιξες το στόμα σου και αποφασίζεις ότι το «λάθος» αυτό δε θα το ξανακάνεις.

Η αθώωση της (άκρας)Δεξιάς

…γράφει ο Πάνος Παναγιώτου

Η αθώωση της (άκρας)Δεξιάς

"Στατιστικά ο μύθος είναι στα Δεξιά. Εδώ είναι ουσιώδης, καλοθρεμμένος, γυαλιστερός, διάχυτος, φλύαρος, εφευρίσκεται ασταμάτητα"(Barthes). Η ελληνική κοινωνία το αποδεικνύει περίτρανα... ο μύθος βρίσκει ζωή στη Δεξιά, εκεί αναπνέει και ζει . Αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχει στα Αριστερά, απλά ένας λόγος επαναστατικός, όπως αυτός της αυθεντικής Αριστεράς, ένας λόγος που εκφράζεται απο καταπιεσμένους, ένας λόγος που είναι και στην αρχή του και στο τέλος του πολιτικός είναι ένας λόγος που αποκλείει τον μύθο. Αντίθετα ο λόγος της Δεξιάς είναι ο ίδιος ο μύθος. Ένας λόγος υποκριτικός που με ιδιαίτερη τέχνη συντηρεί και διαιωνίζει ένα σωρό αντιλήψεις που λειτουργούν υπέρ του. (εισαγωγικά για τον μύθο εδώ: ο μύθος σήμερα)

Η πραγματική Χρυσή Αυγή ...

Ο μύθος της Χρυσής Αυγής

Οι νεοναζιστές-γερμανοτσολιάδες τύποι της χρυσής αυγής που χάρη στην καλοστημένη προπαγάνδα του συστήματος μας παρουσιάζονται σήμερα ως κανονικοί άνθρωποι. Ο τύπος και γενικότερα τα ΜΜΕ έχουν εστιάσει στην ελαφρύτερη πλευρά των χρυσαυγιτών, επιχειρώντας πολλές φορές να τους μετατρέψουν σε είδωλα. Ακόμα και πριν λίγους μήνες, όταν στην εκπομπή αυτού του απίστευτου δημοσιογράφου,του Παπαδάκη, ο Κασιδιάρης επιτέθηκε, σφαλιαρίζοντας μάλιστα την Λιάνα Κανέλλη, υπήρξαν εκπομπές και ακροδεξιές ή δεξιές εφημερίδες που πέρα απο τη τυπική καταδίκη του περιστατικού, λίγο-πολύ δικαιολόγησαν αυτη τη τραγική συμπεριφορά. Και τότε ήταν που άρχισαν τα ρεπορτάζ στα υπό κατάρρευση μεσημεριανά και σε άλλες, πιο "σοβαρές" εκπομπές για τη ζωή του Κασιδιάρη-με ποια τα έχει, πόσο πολύ αγαπάει την πατρίδα του, πόσο βοηθάει αυτός και οι όμοιοι του ηλικιωμένες κυρίες να περάσουν το δρόμο κλπ, χτίζοντας του προφίλ "ροκ-σταρ".

Αντί-καταπληκτικά ...

…γράφει η Μαρία Θεοδωράκη

Ο τίτλος, εμπνευσμένος από κομμάτι του αγαπημένου του καλλιτέχνη, τον κάνει να έχει τόσες τύψεις που δεν μπορεί να τον ακούσει αυτές τις δύσκολες στιγμές. «Δεν θέλω να στεναχωριέμαι με αυτόν, μόνο να ταξιδεύω» λέει. Μόνος, σε μια ξένη πόλη, με ξένους ανθρώπους, προσπαθεί να καταλάβει αν φταίει αυτός που όλα του πάνε στραβά ή κάποια ατυχία. Σίγουρα δεν είναι μάτι πάντως, και αυτό γιατί κανείς δεν τον κοίταξε όπως θα έπρεπε. Όλα επιφανειακά, όλα ανιαρά.

Μια ζωή παλεύοντας να προλάβει τα πάντα, να μην στεναχωρήσει κανένα και να κρατάει μέσα του οτιδήποτε θα ήθελε να πετάξει στο κεφάλι κάποιου. Στιγμές που όλα αυτά τα πετάει στο δικό του και λίγο αργότερα καταφέρνει να σηκωθεί, να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να παρατηρεί για ώρες τι ακριβώς δεν πάει καλά  με τον εαυτό του. Και πριν βγει στο πραγματικό κόσμο είναι έτοιμος να φορέσει το ψεύτικο χαμόγελο του. Δεν θα το κάνει όμως. Δεν έμαθε να προσποιείται για κανένα και δεν τον νοιάζει αν θα τον λυπούνται, άλλωστε θα φύγουν και αυτοί όπως έφυγαν και οι άλλοι, εκτός αν φύγει αυτός πρώτος.