"Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει" ?

"Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει" ? 

…γράφει ο Πάνος Παναγιώτου

Για άλλους μια απλή φράση,για άλλους μια ιδέα,ένα motto,ένα σύνθημα που για κάποιους τείνει να πάρει χαρακτηριστικά ιδεολογίας... Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ...ένα γνωστό εμβατήριο που μας ακολουθεί εδώ και χρόνια και που στις μέρες μας έχει ξαναβρεί την δυναμική του,που στο κάτω-κάτω ποτέ δεν είχε χάσει...

Η εν λόγω φράση συνδέεται και με άλλες παρόμοιες που ακούγονται συχνά απο στόματα Ελλήνων εθνικιστών,αν και οχι απαραίτητα μόνο εθνικιστών, όπως "η χώρα αυτή δεν γονατίζει,παρά μόνο μπροστά στους νεκρούς της" και ένα σωρό τέτοιου είδους ιδέες και συνθήματα που πολλές φορές βρίσκουμε γραμμένα στα διάφορα πανό.Μήπως όμως,όπως όλα σε τούτο τον κόσμο έχουν μια αρχή και ένα τέλος,όλα γεννιούνται και όλα πεθαίνουν,έτσι και η Ελλάδα μας  πεθαίνει ή μήπως έχει πεθάνει και δεν το καταλάβαμε γιατί ποτέ δεν μας το είπαν οι έγκριτοι δημοσιογράφοι των δελτίων των 8 ;

Το άκουσμα αυτής της φράσης [την οποία μπορεί κανείς να ακούσει παντού,σε ένα καφενείο,σε μια φοιτητική καφετέρια,στα τραπεζάκια έξω απο τις αίθουσες των πανεπιστημίων,σε μια πολιτική εκπομπή,στις ειδήσεις,στον λόγο ενός πολιτικού αρχηγού...παντού] μου προκαλεί γέλιο και πίσω απο την διάθεση για ειρωνεία  κρύβεται πάντα ένας προβληματισμός...που ζούνε αυτοί οι άνθρωποι που φωνάζουν παθιασμένα "Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει";Ενδεχομένως να ζουν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν,όπου η Ελλάδα ζει ή έστω αργοπεθαίνει,πάντως είναι ακόμα ζωντανή ή απλά στο σύμπαν των media,μέσα σε όλη αυτήν την κατασκευή μιας πραγματικότητας, στην οποία υπάρχει φως στο τέλος του σκοτεινού τούνελ,υπάρχει ελπίδα.Μια ελπίδα όμως που περιορίζεται σε δηλώσεις πρωθυπουργών και άλλων ισχυρών παραγόντων οτι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα απο το 2014 και μετά... (θυμάμαι το 2010 ο υπουργός οικονομικών (Παπακωνσταντίνου) δήλωνε πως το 2012 τα πράγματα θα φτιάξουν,μετά μας είπαν το 2013 και πάει λέγοντας). Πάντως εγώ ζω σε μια χώρα που ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της δεν έχει να φάει,κυριολεκτικά,όπου κι αν κοιτάξεις γύρω σου βλέπεις ανθρώπους απεγνωσμένους,ανθρώπους που χάνουν τις δουλειές τους,που δεν μπορούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες,που δεν μπορούν να προσφέρουν στα παιδιά τους τα στοιχειώδη.Βλέπω παιδιά να  λιποθυμούν στα σχολεία απο την πείνα.Βλέπω κάποιους που μέχρι χθες ζούσαν αξιοπρεπέστατα να χάνουν τα σπίτια τους και να μένουν στους δρόμους.Βλέπω συνανθρώπους μας να αυτοκτονούν.Βλέπω τους νέους να φεύγουν γιατί δεν μπορούν να δουν το φως που κάποιοι βλέπουν να αχνοφαίνεται στο τέλος του μεγάλου αυτού τούνελ.Βλέπω την ανεργία να φτάνει στο 30% και στο 60% για τους νέους μέχρι 25 ετών.Βλέπω την χώρα μου να συνεχίζει να ακολουθεί τις καταστροφικές πολιτικές που μας έφτασαν στο χείλος του γκρεμού.Βλέπω την Ελλάδα μας να πεθαίνει αν δεν έχει ήδη  πεθάνει!

Η χώρα μας σήμερα ταλαντεύεται ανάμεσα στο παλιό-και σε οτι αυτό περιέχει: πελατειακές σχέσεις,διαφθορά κτλ- και στο νέο,το διαφορετικό... Η ανάσταση της Ελλάδας ίσως φέρει μια πιο δίκαιη κοινωνία,ίσως όμως απλά καταφέρει να καλύψει πετυχημένα,όπως έχει ξανά κάνει,όλα εκείνα που μας "σκότωσαν". Όλα εκείνα που ξαφνικά ανακάλυψαν οι πάντες και κατέβηκαν στους δρόμους όταν συνειδητοποίησαν πως όλη αυτή η κατάσταση μπορεί να αγγίξει και τους ίδιους...

Η φράση αυτή λοιπόν πίσω απο αυτό το ρομαντικό στοιχείο και την αγάπη για την πατρίδα μας ενδεχομένως να κρύβει κάτι βαθύτερο.Μπορεί να κρύβει μια γλυκιά μα καθόλου αθώα ανάμνηση του παρελθόντος.Τότε που ο κλασικός "Ελληνάρας" παρακαλούσε κάποιον πολιτικό να τον βολέψει,να τον διορίσει κάπου στο δημόσιο με αντάλλαγμα τη ψήφο του,που δεν έβρισκε λόγο να πληρώνει φόρους στο κράτος,που έπαιρνε δάνεια απο τις τράπεζες χωρίς να μπορεί να τα αποπληρώσει και έβγαζε και δυο-τρεις πιστωτικές για να το παίζει καμπόσος και λεφτάς,που έδινε φακελάκι παντού για τον εξυπηρετήσουν καλύτερα-στους γιατρούς,στους εφοριακούς,στους εξεταστές για να πάρει το δίπλωμα-,που χρέωνε τους τουρίστες δύο και τρεις φορές παραπάνω για τις αντίστοιχες υπηρεσίες που προσέφερε στους συμπατριώτες του,που ψήφιζε τους ίδιους πολιτικούς που συγχρόνως έβριζε και κατηγορούσε για όλα τα δεινά που του συνέβαιναν και μετά το έπαιζε διανοούμενος και θεοποιούσε τον Λαζόπουλο...Αυτός ήταν ο "Ελληνάρας" της προηγούμενης εποχής που κάποιοι νοσταλγούν!Αν έκανε ένα καλό η κρίση που βιώνουμε σήμερα,τότε αυτό ήταν οτι καταλάβαμε την ανάγκη να πεθάνει αυτός ο τύπος "μικροαστού Έλληνα μάγκα". Η Ελλάδα λοιπόν ίσως έχει ανάγκη,σήμερα περισσότερο απο ποτέ, να "πεθάνει" και να ξαναγεννηθεί...

Πάντα μ’ απασχολούσε το γνωστό εμβατήριο όσες φορές τ’ άκουγα.

Έλεγα μέσα μου, τι άραγες εννοεί; (…)

Σκέφτηκα, σαν κάτι να φωτίστηκε μέσα μου, εφόσον η Ελλάδα δεν πεθαίνει ποτέ, πάει να πει πως και ποτέ δεν θα αναστηθεί.

Πως θα ‘ναι αιώνια δίχως ανάσταση, μια και δε δέχθηκε ποτέ της να πεθάνει.

Ψέματα η Ελλάδα πως τάχα δεν πεθαίνει ποτέ.

Ψέματα το εμβατήριο για μια μη θνήσκουσα Ελλάδα.

Ψέματα και η Ανάσταση για μια περίπτωση χώρας μη θνήσκουσας και μη αναστημένης, αλλά γενναίως επαρμένης.

Μάνος Χατζιδάκις