Απουσία

...της Μαρίας Θεοδωράκη

Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να σκαρφιστώ κάποιον πομπώδη τίτλο, ούτε κάποιο γρίφο για να θίξω την περιέργεια σας. Τα λέει όλα από μόνος του. Ας ξεχάσουμε τους δύσκολους καιρούς και ας ασχοληθούμε με πιο ουσιώδη πράγματα. Συναισθήματα που μας έκαψαν, μας καίνε και πάντα θα μας καίνε. Υπάρχουν άνθρωποι που όταν χάνουν κάτι το αντικαθιστούν χωρίς δεύτερη σκέψη, άλλοι ψάχνονται μονίμως αλλά τίποτα δεν είναι στα μέτρα τους, ενώ άλλοι μένουν για πάντα κενοί, συνηθίζοντας αυτή την σπάνια γλυκιά και άλλοτε πικρή απουσία.

Υπάρχουν πολλές απόψεις που μπορούν να κατηγορήσουν κάποιον που νιώθει ότι του λείπει κάποιος ή κάτι. Τίποτα δεν κρατάει για πάντα, όταν χάνεις κάτι καταλαβαίνεις την αξία του, κάθε τέλος και μια νέα αρχή… Πόσο άδικο είναι όμως να κατηγορείς κάποιον που έχει βάλει σε μια τάξη τη ζωή του και ξαφνικά χάνεται ο κόσμος του και δεν θέλει να το συνειδητοποιήσει; Όντως, δεν υπάρχει καλύτερο φάρμακο της απουσίας από την μοναξιά. Ξαφνικά δεν έχεις ανάγκη κανέναν. Δεν σε καταλαβαίνουν, δεν σε βοηθούν και φτάνεις σε σημείο να κρατάς τόνους συναισθημάτων μέσα σου που δεν μπορείς να εξωτερικεύσεις ποτέ. Και όταν φτάσει η στιγμή της έκρηξης, όλοι σε θεωρούν κατεστραμμένο που δεν κατάφερες ποτέ να κάνεις αυτή την απουσία, ανάμνηση.

Αν το σκεφτούμε περισσότερο όμως, δεν υπάρχει κανένας φταίχτης για το γεγονός ότι φτάνουμε κάποια στιγμή στο σημείο της έλλειψης, από τον ίδιο μας τον εαυτό. Εμείς καθορίζουμε τι είναι σημαντικό ή όχι στη ζωή, εμείς ιεραρχούμε τις αξίες και τα ιδανικά μας, εμείς μαθαίνουμε να κάνουμε ρουτίνα τη ζωή μας και να τρομάζουμε στην ιδέα της νέας αρχής και του μηδέν. Εμείς οι άνθρωποι ορίσαμε την θλίψη ως κάτι άσχημο και την χαρά ως κάτι παντοτινά όμορφο. Κι όμως, δεν αξίζει τίποτα παραπάνω από το να έχουμε την ευκαιρία να γινόμαστε «στάχτη» για μια στιγμή και την επόμενη να παλεύουμε καθημερινά για να ξαναγεννηθούμε από αυτή. Τι μας έκαναν; Αν δεν είμαστε ικανοί να διαχειριστούμε την θλίψη μας πως στο καλό θα ξεχωρίσουμε τι μας κάνει χαρούμενους;

Και για τους δήθεν δυνατούς, που κάθε τι έχει το υποκατάστατο του, μάλλον ήταν αυτοί που δεν ήταν σε θέση να δώσουν τόσο μεγάλη αξία στις επιλογές τους. Τίποτα δεν μπορεί να αντικατασταθεί διότι οτιδήποτε υπάρχει είναι μοναδικό. Σίγουρα μπορούμε να ζήσουμε καταστάσεις που να μας χαρίζουν παρόμοια συναισθήματα αλλά τίποτα δεν θα είναι όπως αυτό που εμείς ορίσαμε πρότυπο. Και έτσι συνεχίζουμε τη ζωή μας γνωρίζοντας κάθε φορά και έναν καινούργιο εαυτό μας και όχι προσπαθώντας να μην αλλάξει τίποτα από τη ζωή μας.

Και όλα τα παραπάνω, μας κάνουν να ντρεπόμαστε που νιώθουμε ότι κάτι είναι απόν από τη ζωή μας. Και τότε ερχόμαστε αντιμέτωποι με την απουσία και την βιώνουμε κάθε στιγμή, σε κάθε μέρος. Ωστόσο, το σημαντικότερο είναι να μάθουμε να ζούμε με αυτή και να αποδεικνύουμε πρώτα στον εαυτό μας και μετά στους γύρω μας πόσο ικανοί είμαστε να διαχειριζόμαστε τα συναισθήματα μας, άσχετα αν ξέρουμε ότι θα έρθουν βράδια που θα ξεσπάσουμε και θα κλάψουμε και θα έχουμε όμως την ευκαιρία να ζήσουμε στο μυαλό μας τις στιγμές που η ζωή μας είχε αυτό το κάτι.

 Πάντα κάτι θα λείπει. Δεν γίνεται όλα να είναι τέλεια. Το θέμα είναι ότι ίσως έτσι θα έπρεπε να κυλάει η ζωή, με μια απουσία, που θα είναι ικανή να δίνει αξία σε οτιδήποτε μένει πάντα στη θέση του.